Een LEI-code aanvragen voor financiële transacties: zo werkt het

Wat is een ‘Legal Entity Identifier’?

Sinds de financiële crisis wil de Europese wetgever meer transparantie en minder risico’s op de financiële markten. Daarom werd in 2013 het systeem van de ‘Legal Entity Identifier’ of LEI-code ingevoerd: ondernemingen die bepaalde financiële transacties (zie verder) willen uitvoeren, moeten een unieke code aanvragen zodat de overheid hun verrichtingen makkelijk kan traceren.

Wanneer verplicht?

Tot eind 2017 gold die verplichting enkel voor vennootschappen die wilden handelen in afgeleide financiële instrumenten (de zogeheten ‘derivaten’, zoals warrants, opties, en futures). Vanaf 2018 is een LEI-code verplicht voor álle vennootschappen die in financiële producten beleggen of handelen.

Het gaat om de aankoop, verkoop en overdracht van aandelen, obligaties, warrants en trackers (beursgenoteerde indexfondsen), zowel op als buiten de beurs. Als deze producten deel uitmaken van bijvoorbeeld niet-beursgenoteerde fondsen, moet je ook over een LEI-code beschikken om die te mogen verhandelen.

Wanneer niet verplicht?

Een LEI-code is niet verplicht voor particulieren en eenmanszaken (natuurlijke personen) en ook niet nodig als je belegt of handelt in niet-beursgenoteerde:

• beleggingsfondsen
• beleggingsverzekeringen
• termijnbeleggingen
• termijnrekeningen
• kasbons

Hoe aanvragen?

Je krijgt een LEI-code niet automatisch, maar moet die zelf aanvragen. Voor een eerste aanvraag betaal je ongeveer 79 tot 89 euro (excl. btw). Daarna moet je je LEI-code jaarlijks vernieuwen.

Normaal gezien dien je je aanvraag in bij een erkende ‘local operating unit’ (LOU) van de Global Legal Entity Identifier Foundation (GLEIF), maar in België verloopt dit via andere instanties zoals de verschillende ondernemingsloketten.